Gedicht: De Hoamat

De Hoamat

Do wost geborn bist steht a dei Wiagn

dös is dei Hoamat dö muaßt du liabn.

Is da vatraut a niads Wasserl und a a niada Stoa,

bist oft abikugelt übers sticklichste Roa.

Wonnst en Fruajohr donn herst dö Vögal sche singa,

do mechst vor lauta Freid glei en Wold eine springa.

Scheint d´Sunn schon recht worm und s´Wetta is sche

nocha mogst a öfta en Berg aufi geh.

Und tuast a wenk rosten do oben auf da He,

Siagst schene Bleamal und oft a an See.

Is da Z´hoaß do gehst eichi schwimmst hi und wieda her,

do brauchst da nit firchten, kimb koa Motorboot daher.

Bist obn gonz am Gipfel siagst weit a so drei,

nocha woast es wia kostbor die Hoamat tuat sei.

En Jungan ist viel zfad so a Leben,

dia miaßn außi in d´Welt mechtens sehn

Dös is heit leicht du tuast jo olles kriagn,

a Koscht muaßt da kafn nocha mogst scho glei fliagn.

Kriagst a Prospekt und do stehts woi drei,

wos auf da Welt en schensten tuat sei.

En Norden obn so moanans was Klima gonz grecht,

wos sinst no olls homb wa a no frei echt.

Es bleib nit long sche draht si s´Wetta so gschwind,

wird’s finsta und koit pfeifft a eisiger Wind.

Ba so an Sturm tuast da z´bleibn neama trau,

nimmst d´Zeitung in d´Hond muaßt weita glei schau.

En Süden ban Meer wo so worm is da Sond

do konnst die austobn host an riesigen Strond.

Bist a Zeitl dort viel z´eng tuats da sei,

do wimmelts vor Leit wia d´Sardinen liegens drei.

Pockst glei dei Zeig zom und weita geht d´Roaß,

in des Lond wo die Foarbigen sand do is wieda z´hoaß.

Host gor nia gscheits gfunden oba oans dös woast längst,

das nirgends alls Gold is wons a no so glänzt.

Es is jo so groß und sche is dö Welt,

willst mehr davon seachn nocha braugst heifig Geid.

Host gnuag vo den roasen i moa a niada sichts ei,

das dös schenst Flecke auf Erden woi d´Hoamat tuat sei.

© Maria Seidl